تا به یاد چشم مست او زنم پیمانه ای
چون سبو افتاده ام در گوشه ی میخانه ای
من ز هجران سوزم و پروانه در عین وصال
هر کسی سوزد به نوعی در غم جانانه ای
بهر خال روی او ، دل شد اسیر موی او
آری اندر دام افتد مرغ بهر دانه ای
گرد شمع روی جانان هر که بی پروا نسوخت
بهر جانبازی ندارد همت پروانه ای
دولت دیدار او را روز و شب جویم ز دل
تا مگر آن گنج یابم گوشه ی میخانه ای
چند می ترسانیم از حلقه ی زلفش شکیب
کی غم از زنجیر دارد همچو من دیوانه ای
اثر طبع مرحوم استاد شکیب اصفهانی
