اگر کردم ز نادانی در این عالم گناهی را
یقین دانم که حق بخشد ز رحمت اشتباهی را
امید مغفرت دارم من عاصی زدرگاهش
اگر عمری خطا رفتم من غمدیده راهی را
چرا سازم بیان راز درون را در بر مردم
که دارم همچنان خلا ق بی چون من گواهی را
بسی بی اعتبار است این جهان از پستی فطرت
کزاو افزون بود قدر و بها یک ذره کاهی را
هر آنکس می کند دانسته عصیان این عجب باشد
که بهر خود ببار آرد همی روز سیاهی را
مکن حق کسی پامال نفس خویش از شهوت
دهد کیفر خدا چون او کشد از سینه آهی را
توان بر دست آوردن دل بشکسته ای اما
چرا منعم کند انکار از مفلس نگاهی را
مخور شهدی غم این حق کشی ها حق بپا سازد
برای حق و باطل روز محشر دادگاهی را
اثر طبع مرحوم حاج محمد علی سیلانی
