ای فلک برد ی زدستم هم گل وهم لاله را
محسن شش ماهه و زهرای هجده ساله را
ظلم دشمن آنچنان آثار بر جانش نهاد
چون به هجده ساله دید او رنج یکصد ساله را
سوخت جانم جور دشمن چون بدیدم آن زمان
بر مه رویش زسیلی نقش بسته هاله را
بعد قتل او ز اشگ چشم طفلان دیده ام
برورق های گل رخسار آنها ژاله را
با علی گفتی که شب غسل وکفن بنما مرا
تا نباشد احتیاجی بهر من غساله را
خواهشت این بود شب دفنت کنم چو گفته ی
گِرد تابوتم نخواهم مردم رجاله را
می دهد کیفر ولی عصر چون ظاهر شود
بر ستمکاران عالم خاصه هر قتاله را
گفت شهدی سوزم دل بر علی مرتضی
کز فشار در شنید از همسرش آن ناله را
