ای که دانی حاضر و ناظر خدای خویش را

فرصتی تا هست جبران کن خطای خویش را

خواب غفلت را زسربیرون کنی در روزگار

گر بدانی جان من قدر و بهای خویش را

آنکه میخواهد بقای جاودان در نزد دوست

در نخستین جلوه می بیند فنای خویش را

چون سکندر ره کند پیدا به آب زندگی

پیروی هر کس نماید رهنمای خویش را

گر نمی خواهی شوی پا مال هر بیگانه ای

بی سبب از خود مرنجان آشنای خویش را

تا به کی از جهل سد راه مردم می شوی

بس کن اندر راه باطل ادعای خویش را

تا زنادانی کنی پامال حق دیگران

از مکافات عمل بینی سزای خویش را

با هزاران معصیت شهدی مخور غم چون کریم

کی کند محروم از در گه گدای خویش را

                      اثر طبع مرحوم حاج محمد علی سیلانی

کی بهره می بری ز خود این خورد وخواب را

یا آن نوای بر بط و چنگ ورباب را

هر کشته حاصلی بودش هر عمل جزا

بیدار باش فعل گنه یا صواب را

کن سعی حق کشی نکنی اندر این جهان

گر باورت بود غم یوم الحساب را

حق هر چه بوده گفته به قرآن ز امر ونهی

با علم کن تو پیروی این کتاب را

از روی معرفت چه به پیر ی رسد کسـی

بیهوده طی نکرده زمان شبا ب را

جانا مکن دریغ ز هر کس تو فیض خویش

در ذره پروری بنگر آفتاب را

شهدی برای راحتی روز رستخیز

بر گیر دامن شه دین ، بوتراب را

                          اثر طبع مرحوم حاج محمد علی سیلانی

اگر کردم ز نادانی در این عالم گناهی را

یقین دانم که حق بخشد ز رحمت اشتباهی را

امید مغفرت دارم من عاصی زدرگاهش

اگر عمری خطا رفتم من غمدیده راهی را

چرا سازم بیان راز درون را در بر مردم

که دارم همچنان خلا ق بی چون من گواهی را

بسی بی اعتبار است این جهان از پستی فطرت

کزاو افزون بود قدر و بها یک ذره کاهی را

هر آنکس می کند دانسته عصیان این عجب باشد

که بهر خود ببار آرد همی روز سیاهی را

مکن حق کسی پامال نفس خویش از شهوت

دهد کیفر خدا چون او کشد از سینه آهی را

توان بر دست آوردن دل بشکسته ای اما

چرا منعم کند انکار از مفلس نگاهی را

مخور شهدی غم این حق کشی ها حق بپا سازد

برای حق و باطل روز محشر دادگاهی را

                                                       اثر طبع مرحوم حاج محمد علی سیلانی